Deze site in Wordle

Waar gaat dit over? Wordle geeft in samenwerking met Google het antwoord:
Wordle:mind@work

Posted in Uncategorized | Leave a comment

Help een kind naar school

Ine laat weten:
“Acres of Mercy mag nu donaties werven nog 9 dagen op de site http://www.globalgiving.org. Een heel zeer interessant nieuw fenomeen, lees het stukje onderaan uit de Washington Post, hoe dit werkt. Je kunt doorklikken op `Give now` en gewoon je credit card trekken. (Detail: de foto’s van Nguluni op de site van “Globalgiving” zijn van mij). Ik sta garant voor de integriteit en doeltreffendheid van dit project.” Het project moet ook aantonen binnen 10 dagen 50 donaties te krijgen, dus help mee!

Give Now

Posted in Actie, Uncategorized | Tagged , | Leave a comment

mind@work

mind@work – Samen Beslist Beter Besluiten – is momenteel een eenmanszaak die zich richt op het versnellen en verbeteren van UW besluitvormingsprocessen. De algemene naam daarvoor is faciliteren, modereren, dagvoorzitter, procesbegeleider. mind@work levert
Ik ben bezig met een nieuw uiterlijk van de website van mind@work, Met behulp van WordPress maak ik nieuwe pagina’s over de producten en diensten van mind@work.

Posted in Toelichting, Uncategorized | Tagged , | Leave a comment

Manners

Manieren.

Dit vind ik een interessante observatie van Emerson: dat manieren ons leven faciliteren.

Manners aim to facilitate life, to get rid of impediments, and bring the man pure to energize. They aid our dealing and conversation, as a railway aids travelling, by getting rid of all avoidable obstructions of the road, and leaving nothing to be conquered but pure space.
Ralph Waldo Emerson (1803–1882), Amerikaanse essayist, dichter, filosoof. “Manners,” (1844) Essays, Second Series

Hij geeft aan hoe manieren het gemakkelijker maken om te leven, dat ze een vorm van communiceren zijn en dat ze ruimte scheppen. Manieren faciliteren de weg. Manieren van doen, gebruiken, zijn alomvertegenwoordigd; we gebruiken ze om gemakkelijker vooruit te komen. We leven in een wereld van manieren. Problemen met manieren ontstaan wanneer ze niet aan hun doel voldoen: ons leven moeilijker maken. Faciliteren, als metamanier, richt zich op het herstellen van de balans. Wanneer we vastlopen biedt faciliteren manieren om obstakels te omzeilen, te veroveren of ze kleiner te maken.

Posted in Uncategorized | Tagged , | Leave a comment

Weg van Faciliteren

Wezen en niet wezen brengen elkaar voort,
Moeilijk en makkelijk vormen elkaar,
Lang en kort bepalen elkaar,
Hoog en laag vullen elkaar aan,
Toon en stem harmoniëren met elkaar,
Voor en na volgen op elkaar.

– 2, regel 3 – 8
Batho Kriek Daodejing (2010), uitgeverij Atlas

Met Weg van Faciliteren bieden we een andere – wat ongebruikelijke – aanpak van hardnekkige, blokkerende en ongelukkig makende problemen.

Kent u dat gevoel van “klem zitten”? U wilt vooruit, maar voelt zich belemmert, geblokkeerd, geremd, wellicht gefrustreerd. Met name door anderen: uw team, uw groep, uw organisatie, uw overheid, uw maatschappij. Voortdurend komen dezelfde problemen terug, u heeft te weinig tijd, te veel druk, te weinig mogelijkheden, te veel last. Vast. Anderen hebben dat ook! Anderen zitten ook vast. U zet elkaar vast. Met Weg van Faciliteren maken we het jullie gemakkelijker om om te gaan met gemeenschappelijke problemen. Weg van Faciliteren biedt geen uitweg, geen oplossing, geen methode, ze maakt het gaan gemakkelijker. Samen kunnen we daar beter mee omgaan.

Onze aanpak volgt de Weg en de Kracht. Met Weg van Faciliteren bedoelen we enerzijds dat we weg zijn van faciliteren – het vergemakkelijken van groepsprocessen – en anderzijds een manier van gaan die gaat, die weg werkt. Wanneer we voelen wat werkt, voelen we de Kracht, de weg van de Kracht, de kracht van de Weg.

De Weg en de Kracht zijn paradoxen. Een paradox is een schijnbare tegenstelling: een tegenstelling die de schijn van tegenstelling heeft. Is dat nu een tegenstelling of is het dat niet? De meeste mensen houden niet van paradoxen. Want paradoxen veroorzaken spanning, dubbelzinnigheid, onduidelijkheid en verwarring. Bijvoorbeeld de beschrijving al: schijnbare tegenstelling. Wat is dat? Een schijnbare tegenstelling? Ik heb liever een echte tegenstelling of dat we het schijnbare eens zijn. We hebben behoefte aan duidelijkheid, redelijkheid en vertrouwen. Hoe zit dat met die weg en die kracht?

Wat de Weg is, kan ik niet zeggen. De Weg gaat, dat is ongeveer wat er te zeggen valt. Het belangrijkste van de Weg is het gaan. Het doel van het gaan is niet de bestemming, maar het voortgaan en het enige bereikbare is verbetering. Wat ik wel kan zeggen, is dat je de Kracht van de weg kan voelen, kan ervaren, kan gewaarworden. Het belangrijkste van de kracht is de energie die je kunt gebruiken om door te gaan. Die kracht, die energie zit in onszelf. Al datgene wat ons belemmert biedt ook energie. Door de mening over één ding te veranderen, veranderen we het hele systeem. Wat tegenwerkt gaat meewerken.

Het is tegenwoordig mode om problemen te benoemen. Goed als eerste stap. Maar er wordt gedaan alsof dat de oplossing is, de laatste stap. Problemen benoemen. Het benoemen van problemen wordt gebruikt om oplossingen (van anderen) te blokkeren, te beschuldigen, “shifting the blame”. Benoemen van problemen is ook de schijn ophouden van oplossen. Met Weg van Faciliteren bieden we een aanpak om met elkaar problemen te benoemen. Het gaat er niet om hoe ik iets noem, of hoe jij iets noemt. Het gaat erom hoe we het samen benoemen.

Alles verandert en alles is anders wanneer we benoemen van uit onszelf met elkaar – dat is de wijze van faciliteren die we voorstaan. Een probleem schept ook een probleem in benoemen. daar hebben we kracht voor nodig, de energie van expressie. Wanneer we communiceren, in vertrouwen nemen, scheppen, reorganiseren, innoveren, dan veranderen we vanzelf. De Weg kunnen we niet faciliteren, het gaan van de weg, gebruiken van, de expressie, het uitdrukken, de Kracht wel.

De aanpak klinkt niet alleen ongebruikelijk, dat is ze ook. We maken geen gebruik van concepten, modellen of ideeën van anderen. Alleen van wat in de groep bestaat, wat zelf bedacht en benoemd is. Wanneer we het niet zelf bedacht hebben, bestaat het niet. We maken gebruik van metaforen, overdrachtelijk taalgebruik, symbolen en “wijze van spreken”, maar alleen van wat er zelf gezien, bedacht en benoemd wordt. Het is een softe, intuïtieve en gevoelsmatige aanpak die leidt naar harde, duidelijke en concrete resultaten. Zie daar de paradox. Zie daar de Weg.

Voor meer informatie: neem contact op met mind@work.

Posted in Toelichting, Uncategorized | Tagged , , | Leave a comment

Spelen met vuur / Playing with fire

Een workshop over leiderschap (“spelen met buur”) bracht me op het idee dat vuur maken en leiderschap samenhangen. De legende van Prometheus (stal het vuur van de goden en gaf het aan de mensen; werd er voor gestraft) geeft de dubbelzinnigheid aan. De workshop is een ontwikkeling in het kader van BeleidsRegie.

Making fire and leadership are connected. I made this observation when preparing a workshop on “Playing with fire”. The Prometheus legend shows how being inventive can be punished by the Gods. The workshop is part of our cycle on Directing Policies.

Posted in Uncategorized | Tagged | Leave a comment

“I was asking myself whether people outside Israel could grasp what it means to be a citizen of a country under global inspection?”

Here is a first, short answer. This question has several answers. Both yes and no apply, but not at the same time. Basically it is an invitation to intervene in interpunction. The question restates the Paradoxes of Belonging. There are four paradoxes c0operating to confuse and show how we belong to ourselves and reality.

I suppose that this question presupposes an answer. Is this a statement? What is the meaning of this question – which I think is a genuine question?
Let trace the question in search of the answers:

1. “I was asking myself.. ” .

You start with individuality This is what is true: you belong to yourself.. The issue can be shown using a negation. Let’s suppose you ask “I was asking myself ”, what happens when you do not ask yourself this ? “I wasn’t asking myself …?”. In what way changes the answer when you do not ask the question? Not asking a question and asking a question are both part of the same phenomenon: the quest for truth (use of quest intentional). But it is done by making a distinction, drawing a border between what belongs to me (or you) and what doesn’t. There is only one: you belong to yourself. You’re free to ask any questions, but in general, when asking a question, make it one that liberates the other.

2. “… whether people outside …

this is making a distinction, a boundary. And because you use an implied negation (outside) it opens the paradox. Where are you? Inside or outside? Where does it place me? Am I an insider – somebody who knows – because I’m an outsider or am I an outsider – somebody who doesn’t know – because I’m an outsider? Am I an insider, because you’re asking me? Or are you asking me as an outsider? Here I’m placed in a double bind, because the content of the answer (let’s suppose it is yes) differs from the relation (let’s suppose it is outside, no). Again the paradox can be shown using a negation. “.. whether people inside Israel ”. Or is the proper negation: ““.. whether people not outside ”, or even . “… whether people outside not …”. There is another strange feeling dawning upon me: I feel myself being put outside the question. Regardless of my answer, this is not a question I’m allowed to answer.

3. “….Israel could grasp what it means to be …

moves over to the question of identity. Naming is part of taking on an identity, this is clearly explained in Alice’s Adventures. Only a Dutchmen can grasp what it means to be Dutch. That is the essence of Dutchness. But then again, when asked what it means to be Dutch, that question cannot be answered. The funny thing is that a Dutchman is allowed to say that this question doesn’t have an answer, but that somebody who isn’t born in The Netherlands is not allowed to say so. Here I use the negation again to show the answer. Every people assume it is clear for others what is meant by being us. (There is a funny Jungian slip of the tongue: people from the United States of America speak of US, with two capitals). Also, we’re revisiting here the double bind. If anything happens in Israel: it is the double binding.

This ‘meaning’ is the very core of my Legend of Meaning: the use of (in Dutch) ‘menen’. Menen is the operational, the pragmatic part of meaning. It can be translated as: ‘menes’. In the same way as we have genes encoding our bodies, we have ‘menes’ (thank god Dawkins – or the other way around  – didn’t use this word, but uses memes) encoding our communities. The funny thing is, when applied to people, communities have a set of memes, like books, stories, from which they derive their own identity. Like genes in people, the expression of certain ‘traits’, ‘sentences’, depends on the certain circumstances. Like in genes, many sentences code for ‘nothing’ or seem to be just repetitions of the same codes. ‘Meaning’ resides in the community: the lemma “mun” meaning means. Paradoxes reign supreme; suppression only makes them more meaningful.

4. “… a citizen of a country under global inspection?”.

The 4th part, so this must be involvement. And it is, both allowing and disallowing involvement. Are we (globally speaking) involved when we inspect or are we not allowed to inspect? Or are only the citizens of a country allowed to limit inspections. And that raises the question of who are these citizens? What if some citizens ask for the global inspections? And what if when they are making these demands, by doing that, they’ll be stripped of their citizenship by other citizens who demand that it unciti-zen-like? Where does involvement begin? Where does it stop? Does it end? Can I be involved by being uninvolved? Basically these are also the questions in any theology: can people be saved who haven’t heard the gospel?

Furthermore, your question is phrased in terms of action. I was just reading Bion, who notes that what is really the matter is that our languages are action or control oriented languages and not very well equipped for contemplation (a participant of our CoP asked subsequently: ‘can you give an example?’. To which I answered. ‘yes’). Why do I feel compelled to admit that I feel ashamed when I read your question and do not know the answer?

So, your question is a very good example of the paradoxes of belonging, as is the country you live in. The double binds keeps you and your fellow minorities trapped in escalation: the different people are more the same then they’re willing to admit to each other and therefore reinforces themselves in being different. As I said, you only belong to yourself. In the end the country will exist of million groups of one. It already is the case, but the fact is rightfully being ignored: there is a war outside. No group will tell another group that they appreciated the differentness of the other, as this allows them to learn to experience and to live with the differences living in their own group.

The only sensible attitude for people outside Israel is being indifferent – and I mean a pragmatic kind of indifference: it doesn’t matter to what tribe of group people belong, they should all have the opportunity to check out. You cannot be liberated from the people you’re born into; you can check out, but never leave. The moment the citizens of Israel grasp that being a citizen means minorities can be appreciated because of the differences they supply to any community and thus enable each other to understand what it is to live with different selves – this, in my view is the added value of voice dialogue: it shows you that even you, your self, consists of different ‘voices’ – that moment, you’re making a difference worthy of inspection.

Please note this is another Jungian slip of the tongue. An inspection could also mean ‘in-tro-spection’. Unmarked (the term I prefer over unconsciously) you’re saying to yourself that what is needed is more inspection of the self by the self.

So one reformulation of your question – in order to get rid of the double binds – could be:  “Question: in what ways and by what means can people in- or outside Israel develop common citizenship by better introspection?” Or: “by what means can citizens in Israel show what it means to be a citizen of a global world?” Or: “how can we find communality in differences?”.

Posted in Uncategorized | Tagged , , , | Leave a comment

Hello world!

Welcome to my new WordPress blog. This is my first post. Still working out how this works. Very interested.

Posted in Uncategorized | Leave a comment