Faciliteren als Tweede Beroep

Er bestaat geen beroepsopleiding voor het begeleiden van veranderingsprocessen op basis van verbinden. We hebben een opleiding als trainer, coach, adviseur, management consultant, HR-medewerker. We hebben geleerd voor beleid, bestuur, management, communicatie, ICT, cultuur of zijn psycholoog, theoloog, filosoof, geoloog, bioloog. Sommigen hebben een opleiding in een taal. Of in een enkel geval scheikundige en soms, zoals René of in mijn geval, natuurkundige. En op ons wordt een beroep gedaan om te faciliteren, om een groep, team, organisatie, gemeenschap te begeleiden naar meer betrokkenheid, meer verbinding. Maar er bestaat geen beroepsopleiding faciliteren.

Het boek “Faciliteren als Tweede Beroep – Omgaan met Veranderingen” van Jan Lelie en Ceciel Fruijtier oorziet in deze lacune.

Want faciliteren betekent letterlijk het maken (en verbreken) van verbindingen. Het Latijnse werkwoord “facere” of “fecere” – wat weer als stam “ire“, gaan, heeft – met het lemma “li“, band, als in liaison, liaan, re-la-tie, re-li-gie en intel-li-gentie. Voor iedereen is faciliteren een tweede beroep.

En omgekeerd, er wordt pas in tweede instantie een beroep gedaan op een facilitator. Wanneer alle andere middelen zijn uitgeprobeerd – verleiden, macht/dwang, advies, arbitrage, training, coaching, inspraak, medezeggenschap, mediation, zelfsturende teams, dialoog en zelfs innovatie – wanneer niemand meer kan helpen, roepen we de hulp in van een facilitator, een procesbegeleider. naar mijn mening is het laatste, het nieuwste beroep ter wereld. Vandaar, als 2de beroep.

Als interventie is faciliteren de “laatste” professie die zich ontwikkelt en onder faciliteren versta ik ook de wijsheid om in te zien waarop – op welke competentie – een beroep te doen. Dat is een van de redenen dat we dit boek schreven. De conferentie faciliteren-als-2e-beroep.